Ken je de grap van het gezin dat alles tot in de puntjes gepland had qua emigratie, en nu met stel en sprong toch alles om moeten gooien? HI! It’s us..
Mijn god, ik wist dat het best af en toe pittig zou worden maar deze weken hebben me weer een aantal botox spuitjes extra opgeleverd. Wat een stress, chaos en vooral: onzekerheid. Maar het mooiste van dit alles: ik kom er iedere week achter hoe veel ik eigenlijk aan kan. Hoe sterk wij als gezin zijn en vooral: hoe erg we achter deze keuze staan. Ik praat jullie even bij over de laatste highlights van de afgelopen weken. Want van het bloggen is helaas niet zoveel terecht gekomen, sorry!
We hebben in de afgelopen weken twee keer een officieel bod uitgebracht op een woning. De eerste woning was Manuel zijn favoriet. Het was bouw technisch een fantastische woning en ook binnen was het echt prachtig. Ruim, een lekkere indeling en eigenlijk al helemaal leefbaar. Buiten daar en tegen was het net het huis van Frankenstein. Grijs, kill, doods.. Een huis die nooit gesausd was dus grijs beton. Een tuin die niet aangelegd was dus grijs beton. En met klap op de vuurpijl: een zwembad met een Valenciaans logo. NO THANKS! Toch besloten we een bod te doen omdat er wel echt veel potentie in zat en het op 4 minuten rijden van school af was. Na 2 weken hoorde we dat de koop niet door ging, balen.. maar PRIMA!
Er gingen weken voorbij en we hebben nog een online bezichtiging gedaan bij een andere woning. Die woning was ook niet wat we zochten en aan het einde van de bezichtiging werd ons al verteld dat de vraagprijs geboden was. Best toevallig dat er precies een bod gedaan was en de woning al maanden te koop stond. Fun fact: staat ie nog steeds.. De tijd begon te dringen en er was voor ons verder niks op de markt wat we zouden willen en binnen ons budget paste. We besloten dus op donderdag avond ons echt te gaan focussen op huurwoningen want de tijd begon te dringen en 1 ding wouden we in ieder geval niet: dakloos zijn. Dus de afspraak was: alleen nog focus op huurwoning en alleen als er ECHT een woning voorbij komt wat ons wat lijkt, dan gaan we daar naar kijken. Je raadt het al, de dag er na op vrijdag kwam ons droomhuis online….. Ja echt. Iets verder rijden dan we zouden willen maar verder was het echt fantastisch. We plande een bezichtiging, deden een goed bod en zijn gaan afwachten. Er ging een week voorbij en we hoorde dat we nog steeds de enige bieders waren. En ineens, de dag dat wij aangegeven hadden uiterlijk antwoord te willen, kregen we te horen dat het huis toch verkocht was. HOE DAN?! HOE verkoopt een huis in Spanje binnen zo’n korte tijd, voor over de vraagprijs?! Ik was hier echt even zuur van want dit was oprecht een woning waar ik ons zag leven. De kinderen zag rennen, bezoek langs zag komen. En nog steeds als ik er aan denk, wens ik de kopers van dit huis eeuwige jeuk onder aan hun voeten toe. Sorry not sorry.
Hierna besloten we echt de koopwoning jacht stil te zetten en puur alleen te focussen op een huurwoning. Nog een keer 2 weken moeten wachten en nee horen zou voor ons echt niet meer kunnen met de tijd die we nog over hadden. En in dit traject zitten we nog steeds. Alle huurwoning die online komen schrijven we aan en doe we ons best maar aangezien wij beide ZZP’er zijn en dus nog geen baan hebben in Spanje zijn ze niet erg happig op ons. Inmiddels zijn we wel serieus bezig met een woning. Ik durf er nog niet al te veel over kwijt want ik wil absoluut niets jinxen maar zodra ik meer weet, laat ik het weten.
Nu denk je misschien: nou Marlinda, wat fijn zeg! Want het schiet ook wel op de emigratie. Ik heb nieuws: het schiet zeker op.. en sterker nog: DE DATUM IS VERVROEGD! Ja, want op zich geeft het emigreren zelf geen tijdsdruk genoeg. Dus werd afgelopen maandag bekend dat we door financiële redenen moeten zorgen in December onze woning in Nederland te verkopen en te vertrekken. God thanks hebben we echt enorm lieve kopers van onze woning die hier aan mee wouden werken want dit scheelt ons onwijs veel gezeur. Maar dit betekend ook dat wij over 2 weken het hele huis leeg moeten hebben en vertrekken. Manuel rijdt de dag na kerst heel vroeg in de ochtend weg met de kar en de spullen. De meisjes en ik vliegen 2 dagen na kerst er achter aan. We gaan dus apart van elkaar emigreren. Niet bepaald hoe ik het voor me zag maar hey: het is niet anders. Even schakelen!
Dus dit was de korte update, even een kleine update van hoe het traject er nu voor staat. Ik zit deze blog momenteel te typen in mijn kantoor, met een dekentje en een extra klein kacheltje want het is hier momenteel -7 graden. Even een mooi moment om dankbaar te zijn dat ik over 2 weken in het zonnige Spanje woon en oud en nieuw ga vieren met mijn gezinnetje in het zonnetje.. In ons nieuwe thuis land. Ongelofelijk. We zijn er bijna, nog even doorbijten en dan gaat het genieten beginnen. En ik kan echt niet wachten om dit avontuur nu echt aan te gaan..
Spanje, here we come!
xoxo Marlinda