Waar zal ik beginnen?

Ik had deze blog wel ‘lief dagboek’ kunnen noemen, want deze blog is een bom aan emoties.. Maar echt, waar zal ik beginnen? Want POEF, er zijn alweer een paar weken voorbij.. Chaotische, turbulente maar onwijs toffe weken. Ik probeer jullie even mee te nemen in mijn leven de afgelopen weken. Ready?

Aller eerst: ONS HUIS IS VERKOCHT!! In mijn vorige blog schreef ik dat hij te koop kwam en niet veel later was het ook al verkocht. Ik was stiekem toch een beetje bang hoe de verkoop zou verlopen nu de rente met een rap tempo stijgt. Maar die angst was echt voor niets want inmiddels is het huis alweer 3 weken geleden dat wij een bod accepteerde, YES! Dat betekende tegelijkertijd: no way back. En hoe zeer ik ook verwacht had dat ik met dat gevoel het tripje van Valencia in gaan chill zou vinden, dat was uit eindelijk niet zo.

Want op woensdag accepteerde wij het bod en op donderdag vertrokken wij eindelijk die kant op. Wel even dubbel want op vorig jaar een nachtje naar de sauna na, zijn wij nog nooit zonder de meiden weg geweest. Donderdag ochtend liep ik dan ook huilend naast Manuel terug naar huis toen wij de meiden weg gebracht hadden. Noem het drama queen maar i can’t help it! Eenmaal op Eindhoven Airport aangekomen, en na een uur wachten in de kou buiten om bij de security te komen had ik er steeds meer zin in. Eenmaal in het vliegtuig was het tripje echt begonnen en was ik weer helemaal om.

Eenmaal in Valencia kwamen we aan en gingen we onze huurauto op halen. Wij hadden deze gehuurd bij SIXT, wat op zich echt fantastisch werkt maar mijn hemel wat een geld.. Als er iemand is met een goedkopere optie: laat het me alsjeblieft weten in de comments… 🙂 ANYWAY: In onze Volkswagen T-Roc zijn wij naar ons hotel gereden, hebben we daar onze koffers gedumpt en zijn wij vervolgens meteen naar l’ Eliana gereden, het plaatsje waar wij graag willen gaan wonen. En als je denkt dat dat zonder slag of stoot ging: we zijn denk ik bij iedere afslag wel verkeerd reden. Maar hey: dat mocht de pret niet drukken! Uit eindelijk zaten we rond een uur of half 11 aan tafel te dineren met een heerlijk temperatuurtje, hemels!

De dag erna zijn we vroeg wakker geworden en zijn we in de auto rondjes gaan rijden. Alle steden rondom l’ Eliana hebben we bekeken, dit omdat we even wouden kijken hoe we die centrums waren. De steden er om heen kunnen soms net iets goedkoper zijn, al zit je maar op 10 minuten rijden er van af.. Wel de moeite waard dus! Rond half 12 zijn we naar de school gegaan waar wij een rondleiding gepland hadden. Daar hebben we een klein uur over het terrein gelopen en geloof me, er is zoveel te zien! Van mooi gekleurde gebouwen, leuke speelplaatsen, sportvelden en een grote eetkantine voor de kids. Ik weet dat mensen die we hebben leren kennen daar hun kinderen ook op die school hebben, en zeiden: het is net een resort… En dat is het echt! Je snapt het al: we waren onwijs enthousiast. Het enige punt: ze werken daar met een wachtlijst systeem. Wat inhoudt: als er plek is, kan je kind geplaatst worden. Is er geen plek, dan komen ze op de wachtlijst tot er een plekje vrij komt. God knows when. Voor Vajèn, onze oudste dochter die in Januari 7 wordt en dus leerplichtig is, was er dus wonder boven wonder een plekje vrij! Wel werd er duidelijk bij gezegd dat als er iemand anders zou zijn die het plekje ook zou willen, en die gene eerder in zou schrijven, diegene het plekje zou krijgen. Voor Maelin was een nog geen plaats, die zou op d wachtlijst moeten met nog 3 kinderen boven haar. Maelin wordt in November 4 dus is nog niet leerplichtig. Ideaal gezien zouden we haar natuurlijk graag ook meteen naar school willen brengen maar als dat even op zich laat wachten is dat geen ramp. We besloten dus eigenlijk vrijwel direct toen we in de auto zaten na het gesprek om de meiden meteen in te schrijven. Dus in de auto onderweg naar de bezichtiging van een huis heb ik de school gemaild om dit te bevestigen, FIJN! Dit hadden we geregeld, een pak van me hart.

Om 13:00 hadden we een bezichtiging bij een huis. Ik had de woning voorbij zien komen op Idealista, dat is de website waar wij kijken voor de huizen. Je kunt daar heel makkelijk op zoek naar koop of huurwoningen, tip van flip. 🙂 De woning leek ons echt perfect: een mooie basis, nog wel hier en daar wat op te knappen en heerlijk vrij. Het had een perceel van zo’n 2500 vierkante meter, niet normaal toch? Tijdens de bezichtiging was ik dan ook echt verliefd. Ik zag zo veel mogelijkheden, het gaf mij zo’n warm gevoel het idee dat wij gewoon echt in Spanje zouden gaan wonen. Dat dit dan misschien echt ons huis zou worden. En met dat gevoel zijn wij samen met onze aankoop makelaar, tevens onze hulp bij de emigratie mee naar haar huis gegaan. Daar hebben we nog even heerlijk een drankje na gedaan, het huis besproken en de andere dingen wat nog even van toepassing was. Daar pas ineens kwam het echt binnen: het regelen was begonnen want we gaan echt! We gaan echt verhuizen naar Spanje!

In die avond zijn wij op bezoek gegaan bij Eva en haar gezin. We hebben daar een hele gezellige avond gehad, veel gelachen en heerlijk gegeten. Het is echt zo inspirerend om met mensen te praten die ruim een half jaar geleden dezelfde stap hebben gemaakt, en het nu zo rocken! Oh en ik heb daar ook oog in oog gestaan met 1 van de grote nadelen voor mij wat betreft het emigreren: INSECTEN. Er sprong ineens een sprinkhaan van zo’n 10 cm om onze oren, vond ik medium chill. Maar hey: als dat het is..

De dag er na zijn Manuel en ik naar Valencia stad gegaan. Daar hebben we als echte toeristen stapjes gehuurd en hebben we een groot deel van de stad bekeken. Ook zijn we door Turia park gegaan, echt en aanrader! Een prachtig groot park waar van alles te doen is en van alles te zien is. We hebben samen echt genoten maar waren toch wel moe van alle indrukken. En aangezien we voor ’s avonds uitgenodigd waren voor een barbecue, zijn we zoals echte Spanjaarden naar onze hotel kamer gegaan voor een siësta.. HEERLIJK! ‘S avonds hebben we weer een onwijs gezellige avond gehad waar we enorm lief zijn ontvangen en nog weer nieuwe mensen hebben leren kennen. Pas diep in de nacht zijn we weer naar huis gegaan, dat zegt genoeg toch?!

Zondag zijn we rustig wakker geworden. Het weer was slecht en we besloten dan ook om weinig te ondernemen die dag. We hebben beneden in het hotel ontbeten en zijn daarna nog even wat wezen luieren op de kamer. Rond een uur of 11:00 zijn we nog vertrokken naar Valencia stad om een cadeautje voor de kinderen te kopen, want: beloofd is beloofd. Daarna zijn we naar het vliegveld gegaan en vlogen we weer naar huis. En hoe erg we ook genoten hebben, want dat hebben we echt: beide konden we niet wachten om naar huis te gaan en de meiden te knuffelen! En ik heb Manuel op zijn hart gedrukt nooit meer weg te gaan zonder de kinderen en daar was hij het mee eens.

Maar eenmaal thuis bekroop me een bepaald gevoel. En achteraf kan ik hem heel goed plaatsen maar mennn, een mental breakdown is echt underrated. We waren dood op van het weekend, want hoe intens gezellig het ook was: we hadden het hele weekend sociaal aan gestaan. Honderd duizend nieuwe indrukken en ook wel het besef dat we echt moesten gaan doorpakken want: HET HUIS WAS VERKOCHT DUS WE MOESTEN IN JANUARI GAAN! We kwamen binnen in ons huis, waar ik echt met heel erg veel liefde woon want het is er heerlijk, zagen mijn moeder op de bank met haar kleindochters in haar armen en ineens kwam het besef: dit gaat niet meer vaak voorkomen. Dit is een consequentie van het emigreren. Toen mijn schoonzus also know as mijn vriendin ook nog binnen kwam om aaaalles te horen van het weekend, zo lief als ze is, brak er iets in mij. Deed ik hier wel goed aan? Kan ik wel echt afstand doen van al deze mensen? Kan ik wel echt afscheid nemen van dit huis met alle herinneringen? IK HERHAAL: DOE IK WEL HET JUISTE. En totaal in de war eindigde het tripje, ons fijne weekend samen waarin we eigenlijk alleen maar heel erg veel plezier en warmte hebben ervaren, in een ruzie. Mijn schoonzus liet ons alleen en we hebben samen op de bank nog een hele poos na gepraat. Ik weet dat ik alleen maar zei: ‘Ik ga morgen niet tekenen voor het huis, ik wil het niet meer Manuel.. ik blijf in Nederland!’. Waarop hij alleen maar zei: ‘Marlinda, dit doe jij altijd! Jij bent avonturistisch, jij wilt dit soort dingen maar op het moment zelf dan krijg je angst en krabbel je terug.. Dit is wie je bent maar uit eindelijk krijg je spijt als je het afblaast!’. En zo is het echt. Ik ben het type die deze dingen zo graag wilt, het ook prima durft te ondernemen maar op het moment zelf: ERROR, MIJ NIET BELLEN! Uit eindelijk ben ik die avond rustig, maar verdrietig in slaap gevallen. Helemaal in de war, emotioneel niet oké maar wetende: ik kan niet meer terug. De volgende ochtend werd ik wakker en was ik misselijk, gewoon beroerd van angst? verdriet? Zeg het maar.. Ik ben die ochtend nog naar mijn schoonzus geweest en daar heb ik heel goed gepraat. En uit eindelijk werd ik rustig en betrapte ik mijzelf weer op mijn eigen woorden wat ik aan het begin van dit avontuur iedere keer tegen iedereen zei:

Het enige wat ons al die jaren heeft tegen gehouden om dit te doen, is angst. Al onze twijfels waren pure angst, niet meer en niet minder.

En toen ging mijn knop weer om. Wat Manuel zei was waar: dit is echt wie ik ben en wat ik doe. Panieken op pieken zeg ik wel eens. Op het moment dat het echt op het punt staat om te beginnen, dan piep ik er graag tussen uit.. BYE! Maar deze keer doe ik dat niet, en dat is precies wat ik wil. Inmiddels zijn we een aantal weken verder. We hebben getekend voor het huis in Nederland, deze is dus officieel verkocht en ik ben er helemaal oké mee. Sterker nog: het kan me niet snel genoeg gaan! Over 3 maanden wonen we in het prachtige Spanje, dat is toch te gek?! We hebben besloten de eerste periode te huren. Dit omdat ik dan minder het gevoel heb dat ik MOET want een huis in Spanje is niet zo maar weer verkocht. Mocht het nou echt niet lukken om te wennen, dan gaan we terug. Maar heel eerlijk? Inmiddels kijk ik alweer stiekem naar koop woningen want in de kern weet ik best: ik wil niet terug. Ik wil daar heen, ik wil daar wonen en ik wil daar leven. Samen met mijn fantastische gezin! Ik weet dat de meiden hun opa en oma’s minder gaan zien maar we leven sowieso in een FaceTime maatschappij. En ze krijgen er een fantastisch leven op een waanzinnige school voor terug. Oh die school… dat is ook nog een dingetje. Maar dat vertel ik in de volgende blog!

xoxo Marlinda.